آئین مستان

جامه ی تموم ملائک آسمون سیاهه / از دل زمین تا نهایت کهکشون سیاهه

این مسافر خسته امشب / می سوزه بین تاب و تب

با بغضی که عمری بین گلوشه

چشماشو می بنده وقتی که / می بینه وصلش نزدیکه

آغوش باز مادر روبروشه

ذکر لبش یا زهرا، نفسش نمیاد بالا

چهره ی درخشان ماه زهرا کبوده زرده / زهر کینه ها با سلاله ی فاطمه چه کرده

 اون که چشمه ی فیض یاره / هزار هزار عاشق داره

 رو دامنش اشک غربت می باره

 درد سینه شو کی میدونه / دلش از این عالم خونه

 برای وصل یارش بیقراره / توی غم اسیره

 تا دمی که پر می گیره

ذکر لبش یا زهرا، نفسش نمیاد بالا

بیرق عزای ولی حق دست جبرئیله / چشمه های چشم پر آب موسی شبیه نیله

 کوچه کوچه از دل سرشاره / سبد سبد گل می باره

 از آسمون روی تابوت صادق

 بین این همه شور و غوغا / همه می گن یا کربلا

به حرمت خون سرخ شقایق

شده ذکر لبها، بی کفن عزیز زهرا / ذکر لبم یا زهرا، نفسم نمیاد بالا

باز هم تاریخ غم تکرار شد

ظلم یثرب باز هم تکرار شد

باز هم یک خانه را آتش زدند

پیش بلبل لانه را آتش زدند

باز هم گلچین شقایق را شکست

حرمت قرآن ناطق را شکست

باز گلچین رونق از گلخانه برد

عندلیبِ عشق را از لانه برد

باز از بیداد قلبی خسته شد

باز دست راد مردی بسته شد

باز هم در پیش چشم کودکان

یک پدر با دست بسته شد

اونا که دنیا رو به بازی میگیرن / اونا که تو بند محبت اسیرن

اونا که زیر بار ذلت نمیرن

 آخر یه روز شهید میشن / آخر یه روز شهید میشن

شهدا تو کویر دلا، بارونند / کلید قفل هر زندونند

تو خونه ی خدا مهمونند

میگیم یا علی با شهدا / میریم تا خدا با شهدا

میگیم یا حسین با شهدا / میریم کربلا با شهدا

اونا که عاشقی رو تصویر میکنند / اونا که یا حسین رو تفسیر میکنند

اونا که آسمون رو تسخیر میکنند

 آخر یه روز شهید میشن / آخر یه روز شهید میشن

شهدا، حقیقت رو پیدا کردند / درای رحمت رو وا کردند

زندگیمونو زیبا کردند

کبوتر میشیم با شهدا / هوایی میشیم با شهدا

حسینی میشیم با شهدا / خدایی میشیم با شهدا

میگیم یا علی با شهدا / میریم تا خدا با شهدا

میگیم یا حسین با شهدا / میریم کربلا با شهدا

اونا که می مونند پای باورشون / اونا که پای دل می بازند سرشون

اونا که فاطمه میشه مادرشون

آخر یه روز شهید میشن / آخر یه روز شهید میشن

شهدا همنشین مولاشون اند / دوای درد بی درمون اند

راه سعادتو میدونند

باید وعده کرد با شهدا / با رهبر باشیم با شهدا

اینه قولمون با شهدا / تا آخر باشیم با شهدا

میگیم یا علی با شهدا / میریم تا خدا با شهدا

میگیم یا حسین با شهدا / میریم کربلا با شهدا

بسوی عاشق دل خسته ات گهی نظری / عنایتی که ز کاشانه ات کند گذری

به شوق وصل تو دارم هزار ناله و آه / به آه سینه سوزان گهی اثری

به سوز سینه سوزانت خسته ات سوگند / زده به خرمن عمرم فراق تو شرری

یبن الحسن یبن الحسن

سحر به یاد تو از خواب ناز برخیزم / به این امید که بینم جمال تو سحری

کی میشه صورتت ببینم قربون اون خال قشنگت، قربون اون نماز خوندنت، قربون اون رکوع سجودت، قربون گریه کردنت، قربون راه رفتنت، قربون نشستنت، قربون سینه زدنت، قربون گریه کردن برا حسینت، قربون گریه کردن برا مادر و عمه ات زینب، آقا، قربون چشات، قربون ابروانت، قربون صورتت،قربون دستات، قربون احسانت،قربون لبخندت، آقا خودی نشون بده،آقا؛

آن مرد میگه وقتی آقا رو دیدم غفلت منو ورانداخت، فرمود: عاشورا می خوانی ، گفتم: آره آقا اما از بَر نیستم. فرمود: بخوان عاشورا را، در دم از بَر خوندم، گفت: حالا میای بریم زیارت جدمون حسین، دستم گرفت با یه اشاره دیدم دم در حرم ابی عبدالله هستیم ، سلام کرد اذن دخول نگرفت، بعد گوشه زد باز هم حالیم نشد، گفت: امام زمانت می شناسی، گفتم: آره فداش می شم، گفت: سلام کن بهش، سلام کردم دیدم خودش جواب داد، باز هم نفهمیدم، دستم تو دستش، دیدم برا جدش گریه می کنه، هی میگه حسین، از این موضوع چی میخوای بگی، میخوام بگم اگه میشه، ناراحت نمیشی، وقتت گرفته نمی شه، امروز بیا دست ما رو هم بگیر ببر تو حرم آقامون حسین، حسین،

سحر به یاد تو از خواب ناز برخیزم / به این امید که بینم جمال تو سحری

به روی صفحه دل نقش تو دارم / اگر چه غایبی لیکن در نظری

کریم در به روی بینوا نمی بندد / گشای درب حریمت به روی دربدری

من دربه در تو شدم من گمشده دارم من ناراحتم به خودت قسم من تو رو می خوام به هرکی دل می بندم بازم آروم نمی شم دنبال تو می گردم، اینم فطرتم خدا اینگونه قرار داده،اینجاست سجده می خواد تا قیامت، به سجده باشی سر از سجده بر نداری، به وجود شما خدا ما را پاک آفرید، خلقت ماها رو

بر جان آفرینش منصور زد شراره

قلب امام را کرد با زهر پاره پاره

شوال شد محرم باله قسم از این غم

باید که ناله خیزد از قلب سنگ خاره

بر آن عزیز حیدر این بود ارث مادر

کز خانه اش به گردون بالا رود شراره

واویلا   واویلا

در بین راه آن شب جانش رسید بر لب

از بس که دید آزار از خصم دون هماره

او روي زین نشسته این با دو دست بسته

این پشت سر پیاده او پیش رو سواره

یا مصطفی نگاهی از دل بر آر آهی

بر پاره ي تن خود یک لحظه کن نظاره

دشمن شراره اش ریخت در سینه لحظه لحظه

منصور بارها کرد بر قتل او اشاره

واویلا   واویلا

هر چند دخترانش دیدند داغ بابا

دیگر نبردشان خصم از گوش، گوشواره

گردید ماه رویش در ابر خاك، پنهان

دیگر نداشت بر تن از زخم ها ستاره

واویلا   واویلا

بار دیگر کینه توزی با علی آغاز شد

نیمه ی شب خانه ای را با لگد در باز شد

در هجوم غم، سکوت کوچه ها در هم شکست

این نوای جان خراش پیرمردی خسته است

بار دیگر از سقیفه آتشی افروختی

خانه را با بودن اهل و عیالم سوختی

همچو حیدر دست بسته بی عمامه بی ردا

می کشانی از میان خانه بین کوچه ها

خسته جان بودم شدم با یاد مادر خسته تر

از نفس افتادم آخر بی حیا آهسته تر

مادر مادر گرم ذکر شبانه

از خانه ام آتش می زد زبانه

مادر مادر در بین آتش دود

دست بسته ذکر من یا علی بود

مادر مادر در خانه ام رسیدن

بی عمامه بین کوچه کشیدن

پشت مرکب خسته با آه و ناله

می دویدم مثل عمه سه ساله

مادر مادر گرم ذکر شبانه

از خانه ام آتش می زد زبانه